De beroepsvereniging voor menopauzeconsulenten maakt zich zorgen over de opkomst van menopauzecoaches, zo lees ik deze ochtend op VRT News. De reden van de bezorgdheid: “een (para)medische achtergrond is belangrijk om vrouwen te kunnen begeleiden”. Ik kon niet anders dan in mijn pen kruipen. Ik noem mezelf namelijk menopauzecoach. Een menopauzecoach die bovendien nét bezig is aan een boek over dit onderwerp.
Laat me eerst en vooral hiermee beginnen: menopauzeconsulent is niet hetzelfde als menopauzecoach. Er wordt van uitgegaan dat een coach pretendeert een consulent te zijn, en – ik spreek voor mezelf: dat is niet het geval. Als menopauzecoach hou ik me niet bezig met de hormonale balans van de vrouwen die ik zie. Ik focus me wel op de mentale en emotionele uitdagingen die gepaard gaan met de overgang. Ik kan heel veel informatie geven over wat er op fysiek vlak gebeurt in ons lichaam in deze levensfase, maar voor alle verdere medische vragen verwijs ik steevast door naar huisarts, gynaecoloog of consulente. Simpelweg omdat dat niet mijn expertise is.
Ten tweede wordt met dit artikel opnieuw een tendens bevestigd die voor mij de reden was om mijn boek te schrijven: namelijk dat de menopauze steeds vaker neergezet wordt als een ziekte, die een diagnose en een behandeling moet krijgen. Dat is het niet. De menopauze is een natuurlijke transitie in het leven van vrouwen. Er wordt ons verteld dat enkel de medische wereld ons verder kan helpen. Daar kijk ik anders naar. Voor mij is het een en-enverhaal: de medische wereld heeft zijn nut, en tegelijk dragen we als vrouw wijsheid in ons. Die komt naar boven als we durven te kijken naar de persoonlijke vraagstukken die opduiken in deze levensfase en daarmee aan de slag gaan. Niet als we alleen maar naar een arts, gynaecoloog of menopauzeconsulent mogen stappen.
Trouwens: het is diezelfde medische wereld die het vrouwenlichaam jarenlang verwaarloosd en niet gezien heeft, en op het vlak van vrouwengezondheid een enorme kloof heeft gecreëerd die tot op vandaag niet overbrugd is. Sta me toe het een beetje dubbel te vinden dat er nu zo op gehamerd wordt dat enkel een medisch klankbord echt aangewezen is.
Verder is 95% van alle vrouwen die ik ken die zelfstandig een onderneming opgezet hebben rond de menopauze daar volgens mij toe gedreven vanuit een oprechte intentie. Vanuit een vuur dat diep vanbinnen ontstaan is. En ze zijn inderdaad misschien ervaringsdeskundige, maar tegelijk zo geraakt in die ervaring dat ze vanuit een authentieke intentie besloten hebben om te voorkomen dat andere vrouwen moeten meemaken waar zij tegenaan gelopen zijn. Vele van die vrouwen – mezelf inclusief – verdienen niet genoeg met die activiteiten om rond te komen. Het beeld dat menopauzecoaches zich rijk maken op de rug van menopauzale vrouwen, stoot mij net om die reden gigantisch tegen de borst. Dat we dit werk doen, is omdat we gevoeld hebben dat er nood aan is. Niet omdat we oneerlijke, niet-opgeleide charlatans zijn.
Hoewel ik de bezorgdheid van de medische wereld kan begrijpen – er zijn ongetwijfeld mensen met minder oprechte bedoelingen, maar zijn die er niet in élke sector? – wil ik tegelijk net oproepen tot samenwerking in plaats van verdere verdeling. Ik steun de intentie om het kaf van het koren te scheiden, zodat we ervoor zorgen dat vrouwen écht vooruit geholpen worden. Maar als ik hoor dat de vrouwen die – vaak radeloos – bij me terechtkomen vaak maanden moeten wachten om ergens terecht te kunnen in een menopauzekliniek, als ik hoor dat hun klachten bij menig arts vandaag nog steeds niet ernstig genomen worden, dan denk ik persoonlijk dat we beter gebaat zouden zijn bij samenwerking tussen alle spelers in het veld dan bij verdere verdeling en kunstmatige verhevenheid van de medische wereld.
Wat als we zouden samenwerken? En de echte betekenis van het woord ‘zorg’ voorop zouden stellen? Bijvoorbeeld door vrouwen alvast met een coach te laten praten zodat ze zich én gehoord voelen én uitgenodigd worden om te bekijken wat ze zelf al kunnen doen? Ik maak alvast minstens één vol uur de tijd voor mijn klanten in een coachingsessie. En het belangrijkste wat ik voor hen realiseer, is dat ze zich gehoord en gezien voelen. Daarna of daarnaast kunnen ze voor het medische luik de medische spelers spreken. Het lijkt mij allesbehalve een gek idee. Meer zelfs: hoe mooi zou het zijn als beide luiken op elkaar zouden aansluiten?
Altijd bereid om hier verder over in gesprek te gaan met VRT of Menofocus, for that matter.
Boek: ‘Ik wil mij terug’, verschijnt begin juni 2025 bij Borgerhoff & Lamberigts.