De vraag kwam uit het niets, toen we onze agenda’s er al bijgenomen hadden om een afspraak in te boeken voor coaching. Ik voelde mijn lijf schrikken: “Snel, bedenk een antwoord dat haar kan overtuigen!” Ik hoorde mezelf stamelen: “Euh, je vindt een overzicht van al mijn opleidingen op mijn website, er zijn er heel wat”. Waarna ik er enkele opnoemde. Maar niet met een goed gevoel, dat kan ik je vertellen. Het voelde alsof ik mezelf moest verdedigen. Alsof (medische) diploma’s van universiteiten en hogescholen aantonen dat iemand de capaciteiten heeft om vrouwen te begeleiden in hun menopauze. En uiteraard was dit enkel een interne twijfel die hier opnieuw werd blootgelegd, een twijfel die bij mezelf zat en werd geraakt door deze vraag die ik kreeg. Het is een thema waar ik al vaak rond gewerkt heb.
Want wat is er mis met doorleefde kennis die we onszelf eigen gemaakt hebben vanuit een niet te houden passie voor een onderwerp? Wat is er mis met de rugzak aan eigen ervaringen, aan processen die een mens doorsparteld heeft, aan ontzettende groei die we kunnen doormaken als we kiezen voor de weg van zelfbewustzijn, integriteit en persoonlijke groei? Waarom houden we nog steeds vast aan titels en diploma’s (vaak behaald toen we nog niet goed wisten wat we wilden met ons leven), en achtten we ze belangrijker dan de misschien wel honderd bijscholingen die we nadien doen, vanuit vuur, passie, en gedrevenheid voor iets wat ons mateloos boeit?
Naast een interne twijfel is er natuurlijk ook wat we collectief hebben meegekregen. Vrouwen vinden het vaak nog moeilijker dan mannen, ervaar ik, om te geloven dat ze het recht hebben om een bepaalde functie of rol op zich te nemen. Hoe vaak denken we niet dat we pas recht hebben om iets te zeggen, prediken of doen als we nog die ene opleiding, dat ene certificaat behaald hebben? Tara Mohr schreef het een hele tijd geleden al in Playing Big. Ik las haar boek in de zomer van 2016. Ik geloof dat het dan nu tijd is om de inzichten echt helemaal te gaan toepassen.
Als je wil weten wat mijn opleidingen zijn, die vind je netjes op een rij op mijn website en op LinkedIn. Wat je daarin wellicht niet op het eerste gezicht leest als je mijn achtergrond wil kennen als menopauzecoach, is dat ik ook al 14 jaar copywriter ben. De relevantie van dat beroep mag dan niet relevant lijken, in werkelijkheid is ze immens: het leerde me de kunst om woorden te geven aan moeilijke thema’s, en de traagheid en het onderzoek die nodig zijn om complexe onderwerpen te doorgronden, en helder te maken in klare taal. Bijvoorbeeld als het over de menopauze gaat. Maar bovenal: het leerde me om me compleet in te voelen in iemands verhaal, te zien wat voor hen niet zichtbaar is, en daar woorden aan te geven die inzicht, rust en verheldering brengen.
Ik heb deze post niet geschreven om mezelf te verdedigen of verantwoorden. Ik schreef hem om mezelf dit te horen benoemen, en vanuit de hoop dat ik misschien ook jou kan inspireren. Met dank aan Isabelle Hoebrechts, die me onlangs nog liefdevol confronteerde met hoe ik mezelf kleiner maakte dan nodig. Laat ons dat niet meer doen. Let’s play big and take up space.