“De WHO kondigde het eerder al aan, en nu laten ook de cijfers het zien”, lees ik in Happinez, terwijl ik zit te genieten van mijn fruitontbijt en cappuccino. “Klachten als angst en depressie zijn verergerd, hulplijnen worden extreem veel vaker gebeld, het aantal suïcides neemt toe.”
Het zet me aan het denken.
Een half uurtje geleden heb ik de technicus van Siemens buiten gelaten, nadat hij onze defecte kookplaat kwam herstellen. De digitale bon die hij me voorhield, met daarop het kostenplaatje van ruim 280 euro – voor een fout in het toestel dat amper vier jaar oud is – had ik noodgedwongen moeten ondertekenen. Want ja, een mens moet eten, toch? Zonder die kookplaat kunnen we dus niet. Een dag eerder was ik met de auto op onderhoud geweest, en was ik een uurtje later bijna 300 euro kwijt.
De woorden in Happinez doen me denken aan een rondvraag die ik onlangs deed bij mijn contacten die de veertig voorbij zijn. “Hoeveel wil jij betalen voor een online traject waarbij je ontdekt hoe je in balans en gezond ouder wordt?” vroeg ik hen. Het antwoord van meer dan één dame was dat ze op dit moment helaas niet de ruimte had om zoiets voor zichzelf te betalen. Studerende kinderen, pas gescheiden, … Als alleenstaande moeder met een zaak die aangetast is door de pandemie, kan ik hen maar al te goed begrijpen. Zelf heb ik een tijd geleden ook besloten om niet verder te gaan met therapie, omdat ik geen 75 euro per week daaraan kon (of wilde) besteden.
Maar is dat wel oké?
Zonder het heel erg in vraag te stellen, tellen we op enkele seconden tijd honderden euro’s neer voor onze auto of kookplaat. Bij de kapper betalen we makkelijk 100 euro voor een snit, waarmee we 6 weken verder kunnen. Wenkbrauwen epileren en bijkleuren? 80 euro, maximum 6 weken goed. Ik ben zelf schuldig: onlangs nog kocht ik met enkele muisklikken wat leuke yogatops, en gaf ik daarmee zomaar 150 euro uit. En natuurlijk is het fijn om er goed uit te zien. Het geeft je (mij ook!) een boost, wat zelfvertrouwen, en het is fijn als je in de spiegel kijkt. En ja, die auto en die kookplaat, die studies van de kinderen: het is allemaal nodig. Het is essentieel. Maar wat met onze gezondheid? Is die niet ook essentieel?
Wat jammer dat hier gedurende de wereldwijde coronacrisis niet veel meer op ingezet werd. Wat jammer dat zaken zoals yogatherapie niet eens in aanmerking komen voor terugbetaling door het ziekenfonds.
Zelf kan ik me echt wel laten verleiden door leuke dingetjes, kledij, … Maar ik heb er een aantal jaar geleden ook echt voor gekozen om in mezelf te investeren. Ik reed met plezier twee keer per week naar Mechelen voor mijn favoriete yogales, ook al kwam er daardoor bij de prijs van de les enkele euro’s door de benzine en kostte het me een uur extra, want ik wist hoeveel goed het me deed. De voorbije jaren spendeerde ik verschillende honderden euro’s aan opleidingen voor persoonlijke ontwikkeling. Omdat ik weet dat ik het waard ben. En weet je: van zo’n beslissingen heb ik nog nooit spijt gehad. Elke investering in mezelf heeft me dingen geleerd die een leven lang van nut zijn, en die me dichter bij mezelf hebben gebracht. En dat komt dan ook de mensen met wie ik in aanraking kom weer ten goede.
Hoeveel heb jij ervoor over om gezond, fit en jezelf te zijn? Nu én later?
Hoeveel wil jij investeren – en dat woord mag je letterlijk nemen – in jezelf? Wetend dat het rendement ervan niet beperkt blijft tot zes weken, maar je leven lang goed is? Wat is het je écht waard?