Het is 16 september, en onder een zachte nazomerzon lig ik achteraan de tuin, op mijn yogamat, na te genieten van mijn yogapractice. Binnen enkele uren geef ik mijn allereerste yogaworkshop van het Wisdom & Wellness-traject, bij The Space Within in Mechelen. Mijn spullen staan klaar, ik heb verse bloemen gekocht (want ik hou wel van een streepje sfeer als we yoga beoefenen), weet wat ik ga vertellen, en ben helemaal ingetuned op de deelnemers die ik straks mag begeleiden. En dan, plots, besef ik: ik ben hier totaal niet zenuwachtig voor. Dit voelt zo goed, zo juist, dat ik alleen maar veel energie, enthousiasme en passie voel bij het idee om straks voor een groep mensen te staan die ik nog niet goed ken. Er is alleen maar goesting en dankbaarheid dat ik dit mag doen.
Dat is ooit wel anders geweest.
Wie me kent, weet dat ik naast yogacoach ook copywriter ben. En in het verleden heb ik een hele tijd schrijftrainingen gegeven aan bedrijven, op vraag van mijn mentor. Mijn evaluaties en feedback waren altijd goed, maar elke keer bestierf ik het als ik ’s ochtends opstond en wist dat er me een dag schrijftraining te wachten stond. Soms was het zo erg, dat ik na afloop een migraineaanval kreeg. Daar wilde ik van af, dus besloot ik een opleiding te volgen om te leren lesgeven. Die zou me wel van mijn stress afhelpen. Niets was minder waar: de allergrootste migraineaanval ooit kreeg ik na afloop van de eerste dag van die training, waarin ik zo uit mijn comfortzone gehaald werd dat ik er het moment zelf wel stond, maar achteraf – zodra ik in de auto zat – noodgedwongen mijn maaginhoud welgemikt in mijn snel leeggemaakte draagtas moest projecteren. Oké, training volgen over hoe je moet lesgeven: dat helpt dus ook niet.
Wat doe jij dat niet bij je past?
Enkele jaren later zat ik in mijn opleiding yogatherapie, toen de docente ons vroeg of we soms weleens dingen deden waarvan we voelden dat ze eigenlijk niet bij ons pasten. Waarvan we dat diep vanbinnen konden aanvoelen, of waar er kleine subtiele signalen waren van ons lichaam. Ik dacht meteen aan de schrijfopleidingen. Ze waren een goede bron van inkomsten voor mij als freelancer, de klanten waren altijd tevreden, maar voor mij was het elke keer een klein beetje sterven. En daar protesteerde mijn lichaam overduidelijk tegen. “Moet je dit dan wel blijven doen?”, poneerde de docente retorisch.
En daar lig ik dan. Zo veel jaar later, te genieten van de zon op mijn huid.
Uitkijkend naar straks, naar wat ik met De Yogacoach in de wereld probeer te zetten. Dankzij een fantastisch businesstraject ben ik helemaal verbonden met wat ik graag doe en wat me echt gelukkig maakt. De voorbije maanden heb ik voorzichtige stappen durven zetten om dit mooie traject te creëren, en toen ik dat deed, voelde ik de inspiratie en energie stromen. Er was geen houden aan. Dit kunnen en mogen doen van mezelf en van mijn deelnemers straks, is het meest gelukzalige gevoel dat ik op werkvlak al heb mogen ervaren. Daar ben ik niet alleen dankbaar voor, ik raad het ook iedereen aan. Om te gaan voor wat je echt gelukkig maakt. Voor wat je écht wil doen, voor waar je hart van overstroomt. En de schrijftrainingen? Die geef ik nog steeds, maar dan op mijn manier. Individueel, of in kortere workshops. Daar voel ik me beter bij. En dan doe ik het met veel plezier. En zonder al die stress.
En natuurlijk is het niet al rozengeur en maneschijn. Soms lig ik wakker van de financiën, soms ben ik bang dat niemand mijn aanbod interessant vindt. Soms denk ik dat alle anderen het altijd zo veel efficiënter doen. Maar op zo’n moment komt er gelukkig ook altijd ergens een (kleine of grote) bevestiging dat ik op het juiste pad ben. In de vorm van een lief berichtje van iemand die zegt dat mijn werk ze raakt, of in de vorm van een leuke nieuwe opdracht.
En dat is wat ik ook jou toewens. Durven dromen. En durven gaan voor je dromen.