Vorig weekend was het weer zover: om de drie jaar moet ik een colonoscopie laten uitvoeren, omdat ik erfelijk belast ben. Mijn vader is namelijk gestorven aan darmkanker. Ter voorbereiding op het onderzoek moet ik minstens drie dagen lang restenarm eten. Dat betekent: veel wit brood, witte pasta, rijst, geen groenten, geen fruit. Eigenlijk mag alles wat ik anders nooit eet, en omgekeerd. En niet kunnen eten wat ik graag eet, dat is voor mij altijd een beproeving. Maar wel een die me dit keer een duidelijke les geleerd heeft.

Ik stelde namelijk vast dat het wegvallen van een lekkere maaltijd, een cappuccino of dat glaasje wijn op zaterdagavond, me nog meer dan anders confronteerde met de grote leegte, die we sinds de coronacrisis sterker voelen dan vroeger. Er is ons heel veel ontnomen: restaurantbezoekjes, samenkomsten met vrienden, uitjes naar festivals, een film, reizen. Allemaal zaken waar we – misschien volledig onbewust – toch deels de leegte die heel wat mensen diep vanbinnen voelen, mee konden opvullen.

Ik dacht dat ik wat dat betreft wel goed zat. Tot ook dat wijntje, dat chipje of die lekkere smoothie ’s ochtends niet meer mocht. Het deed me beseffen hoezeer die momenten van culinair genot ook ergens iets invulden. Want ik merkte dat ik wanneer ik (in mijn ogen) alleen maar minder lekkere dingen mag eten (wit brood dus bijvoorbeeld) puur functioneel eet, en daardoor veel minder. Ik eet om geen honger te hebben. Dat is wel anders als iets me echt smaakt. Dan heb ik dus de neiging om te overeten. Nog een extra bord, of een extra cappuccino. Niet dat hele pak koekjes of chocola, maar wel altijd meer dan mijn lichaam eigenlijk nodig heeft.

Welke behoefte ik daar onbewust mee probeer in te vullen? Ik ben er nog niet uit. Lekker eten staat voor mij zeker voor een genietmoment, verwennerij, en misschien zelfs ook troost. Vaak is het iets wat je samen met anderen doet, en brengt het dus sowieso ook gezelligheid.

Ik neem me in ieder geval voor om voortaan misschien net iets minder te eten (vanaf je veertigste heeft je lichaam minder brandstof nodig omdat je metabolisme vertraagt). Maar ik ga er dan wel dubbel en dik én heel mindful van genieten. Tenzij het té lekker is 😉

Hoe zit dat bij jou? Durf jij je wel eens overeten, en zo ja, waarom? En hoe ga je om met de leegte? Laat je ze toe, of vlucht je er liever van weg? Ik ben benieuwd.

Pin It on Pinterest

Share This