De laatste tijd wordt er in onze straat gebouwd. Al dagen aan een stuk staat er van ’s ochtends tot ’s avonds een motor non- stop te draaien. Ik ben nogal gevoelig voor geluiden, dus ik word er behoorlijk onrustig van en voel dat ik telkens wacht op het moment dat het lawaai stopt. Dat doet het niet, de hele dag lang. Zonder er veel  bij na te denken, probeer ik me ervan af te sluiten, raam dicht, airco op, oortjes in, zodat ik het minder hoor. Maar een paar keer per dag valt het me toch echt op dat het me stoort. Mijn rust verstoort. En wil ik niks anders dan dat het stopt.

Die ochtend was ik in de woonkamer begonnen aan mijn meditatie, in alle stilte. De avond voordien was ik een hapje gaan eten met een goede vriend, die als een spiegel voor me is en me onbewust liet voelen dat er nog verdriet in mijn lijf zat. Pijn. Ik was ermee wakker geworden, met dat gevoel van tranen die vastzitten in de borstkas. Ik had er geen zin in en wilde er zo snel mogelijk van af, me weer vrolijk voelen. Dus ging ik mediteren.

Ik zat nog niet lang in stilte neer, toen de motor van de bouwwerf weer opgestart werd. Ik voelde een vlaag van woede. Moest ik nu weer een dag naar dat rotgeluid luisteren? Kon het niet even ophouden nu ik stilte wilde? Ik overwoog om het klepje van het venster dicht te doen, of zachte muziek op te zetten. Tot ik besefte: dat rotgeluid is deel van wat er is. Ik kan het proberen weg te duwen of overstemmen, maar weg gaat het niet. Het zal een hele dag door aanwezig zijn, op de achtergrond, en daar moet ik het mee doen. Ik kan ertegen vechten, waardoor het in mijn beleving enkel groter wordt, of ik kan aanvaarden dat het er is. Er aandacht aan besteden en daar gewoon mee proberen te… zijn. Dat is meditatie voor mij, zitten met wat er is.

En plots zag ik het: zo was het ook met de pijn… Ik kon ze proberen weg te duwen, wensen dat ze er niet was, maar dat nam ze niet weg. Hoe meer ik ze probeerde te overstemmen, ertegen probeerde te vechten, hoe storender ze werd, en telkens opnieuw mijn aandacht zocht. Ze ging daardoor ook niet weg. Tot ik ze er gewoon liet zijn. Het oké liet zijn dat ze er was. Er aandacht aan besteedde en het gevoel dat erbij hoorde, toeliet. Terwijl ik langzaam mijn lichaam voelde ontspannen en echte rust en stilte vond, hield plots de motor op met draaien. Toeval of niet, ik laat het even in het midden.