Toen we onlangs met een groep toffe vrouwen, allemaal 45+, op retreat waren in Zuid-Spanje, kwam het moment waarop we ons voor het eerst in elkaars bijzijn in weinig verhullende, strak trekkende of samenpersende bikini’s op de prachtige ligstoelen rond het zwembad drapeerden. Eerst zwijgzaam. Ieder in zijn eigen wereld. De ene met een boekje, de ander met muziek in de oren, nog iemand wisselde het koele water af met bakken en braden op een handdoek langs de rand.
Zo ging het quasi elke dag. En elke dag merkte ik hoe we na een tijdje toch altijd elkaars gezelschap en gesprek opzochten. “Of het feit dat ik foto’s van mezelf in bikini durfde te posten dan niet automatisch betekende dat ik heel zeker was van mezelf?” vroeg ze voorzichtig. “Tuurlijk niet”, antwoordde ik. “Ik ben – net zoals wellicht alle vrouwen – al mijn hele leven vaak onzeker over mijn uiterlijk. Maar de laatste jaren slaag ik er steeds beter in mijn lijf graag te zien. En ik probeer mezelf uit te dagen. Door foto’s te posten die mooi maar niet perfect zijn.”
Haar vraag bleef plakken. Had ik er – als ‘organisator’ van deze reis – wel goed aan gedaan om open en kwetsbaar te delen dat ik diep vanbinnen ook onzeker was? Nu ja, een andere optie was er niet. Ik wil mezelf zo veel en zo vaak mogelijk tonen zoals ik echt ben, en daar slaag ik met vallen en opstaan steeds ietsje beter in. Ik zie daarin geen onderscheid tussen ‘organisator’ en ‘deelnemer’. We zijn allemaal mens… En toch komt soms nadien de twijfel, zoals ik eerder al postte op Instagram. Dan ben ik boos op mezelf omdát ik me heb laten zien op een manier waarvan ik denk dat ze geen goedkeuring kan krijgen.
En toen moest ik denken aan de woorden van een coach die ik af en toe eens opzoek. Dat je in verbinding met een ander alles moet tonen. Onder meer omdat het een manier is om je eigen ervaring te respecteren, ze niet weg te duwen of ontkennen. Maar ook omdat helemaal in je blootje staan (figuurlijk, niet mis te verstaan), precies dat is wat verbinding creëert.
Toen we de retreat afsloten en elkaar allemaal een kaartje gaven met wat we mooi vonden aan de ander, las ik op één van mijn kaartjes het volgende: ““Dit is absoluut als compliment bedoeld: ik vind het zó geweldig dat jij zo ‘gewoon’ bent. Geen streken, geen opsmuk, gewoon wie jij bent. Dat laat mij toe om mezelf ook meer te accepteren.” En ik wist dat het goed was.
Hoe goed slaag jij erin om ten volle jezelf te zijn? Ik ben oprecht benieuwd.
Liefs, Inge