Zou jij in je eentje op reis gaan? Maakt niet uit hoe lang. Een weekend, een week, een dag? Neem je jezelf wel eens mee uit eten, zonder het gezelschap van iemand anders? Ik vertrok voor een solotripje naar Zuid-Spanje, en dit is wat het me bracht.

Begin januari was het overduidelijk:  mijn batterijen waren plat. Normaal trek ik elke winter met mijn besties naar surftown Nosara in Costa Rica, maar om budgettaire redenen liet ik dat dit jaar aan me passeren. Toen de eindeloze grijze dagen echter voelbaar hun tol eisten, wist ik: ik wil zon zien. Ik liet me leiden door waar mijn hart echt naar verlangde: zon, de nabijheid van de zee, en tijd voor mezelf. Doen wat ik graag deed. Beslissen in het moment. Niet te veel plannen.

Het lot bracht me naar El Palmar de Vejer, wat ook een surftown bleek te zijn, maar dit keer op slechts een paar uur vliegen. Ik huurde er een soort tuinhuisje. Tiptop en stijlvol ingericht met alles wat ik nodig had (en toch democratisch): een keukentje, een goed groot bed, een badkamer, een sofa. Kers op de taart was de hangmatstoel, waar ik letterlijk uren in zou doorbrengen.

Vooraf had ik toch al wat plannen gemaakt: ik zou elke ochtend ontbijt maken, koffie drinken en yoga beoefenen (van een online opleiding die ik al lang geleden gekocht had, maar nog niet voltooid). Daarna zou ik naar zee trekken voor een duik in het frisse water. Om daarna mezelf op een lunch buitenshuis te trakteren, en met mijn kleine huurautootje een van de talrijke witte dorpjes van Andaloesië te bezoeken. De avonden zou ik zelf iets gezonds koken, om daarna op tijd te gaan slapen.

En zo geschiedde. Althans: de eerste dagen. Vejer bleek vrij verlaten deze tijd van het jaar, en ik was de enige gekkin die in de snerpende wind haar kleren uittrok om te gaan zwemmen in zee. Maar alleen zijn had ook zijn voordelen: ik sprong als een kind in de golven en slaakte menige kreet van vreugde en plezier. Om mezelf daarna onder een warme douche in mijn tuinhuisje weer te verwarmen. Gek zijn deed geen zeer. Ik Genoot met een grote G.

Tot ik op zondag besloot te gaan surfen, de vin van de plank op mijn kop kreeg (bloedende hoofdwonde) en nog dezelfde dag griepsymptomen begon te vertonen. Ik bracht de nacht woelend en zwetend door in bed, en ook de volgende dag en nacht zat er niks anders op dan dat. Eerst probeerde ik nog yoga te beoefenen, maar mijn lijf wilde niet mee. Shit. En nu. Daar zit je dan, nog twee volle dagen tegoed op een zonnige bestemming. Een trip waar je zo naar hebt uitgekeken, en nu lig je koortsig in bed.

Wat wilde het leven me zeggen? Wat viel er hier te leren? Dit is wat ik onthoud.

• Je hoeft niet alles alleen te doen. Het is oké om een klankbord te zoeken bij anderen. Ik voelde me zielig daar zo ziek in dat bed, en nu net tijdens dat ene weekje vakantie dat ik mezelf had gegund, nadat de voorbije maanden al lastig waren geweest. Ik wist dat dit maar een griepje was, er zijn zo veel mensen met ergere uitdagingen. Maar bij mijn echte vrienden (en mama) mocht ik even klagen, ventileren, uithuilen. Telefonisch dan wel, maar ze waren er. En ik heb ze ook nodig. Ik mag dan veel alleen doen en ook kunnen, het leven is beter als je het kan delen met wie je dierbaar is.
• Als je zelf geen rust inbouwt, zal je lijf je daartoe verplichten. Nu ben ik nochtans iemand die al lang trouw tijd maakt voor mezelf. Meditatie ’s ochtends, op tijd gaan slapen, en ik heb er de centen voor over om de trein te nemen om mijn favoriete yogales te kunnen volgen in mijn favoriete studio. En toch stelde ik vast dat ik het voorbije jaar vaak ziek werd op vakantie of net erna, of van de trap viel en mijn teen brak de dag voordat we zouden vertrekken. Extra frustrerend dus om nu opnieuw niet ten volle van de vakantie te kunnen genieten. En toch. Als ik vanop een afstand kijk naar de situatie, merk ik dat ik in het dagelijkse leven vaak sterk probeer te zijn, doorga, doorzet, omdat het moet en omdat ik het wil. Als zelfstandige alleenstaande mama van twee moet er ook brood op de plank. Maar wat ik ook doe, is van mezelf vinden dat ik (het) dan nog steeds niet (goed) genoeg doe… En daar is wat meer zachtheid en respect aan de orde.
• Life is what happens to you while you’re making other plans. Ik maakte deze reis om eens écht te kunnen doen wat ik wilde doen, om écht in het moment te leven. En toch had ik op voorhand weer uitgestippeld wat ik allemaal wilde doen, en dat met in het achterhoofd het idee dat elk halfuurtje productief ingevuld moest worden. Je bent een week in het buitenland, dan ga je toch niet een week in een stoel liggen? Nee, ik moest dingen doen, zien, sporten, en ook nog even die opleiding afwerken. Ik voelde dan ook enorm veel weerstand toen ik noodgedwongen in bed moest blijven liggen. Om dan te merken dat die weerstand ’s avonds een pak minder was – want ja, dan doen mensen niets, dan is het donker en slaap je, dan mag je ziek zijn. Maar niet overdag, want ik wilde er alles uithalen.

Mezelf rust gunnen, blijkt dus ontzettend moeilijk. Ik ben een planner, ik ben actiegericht, en ik weet dat deze levensfase me uitnodigt om te vertragen, te verstillen, minder te doen, in overgave te gaan, de weerstand los te laten. Maar laat dat nu net het moeilijkste voor me zijn. ’s Nachts, woelend in bed, hoorde ik een stem in mijn hoofd: laat de weerstand los, Inge, laat de weerstand los. Ik gaf me over, en uiteindelijk voelde ik me de dag nadien iets beter. Genoeg om weer naar buiten te willen en van mijn laatste volle dag te genieten. Eerst had ik alweer allerlei plannen – een dorpje dat ik absoluut wilde zien – maar uiteindelijk gaf ik me over. Ben ik gaan zitten op het strand, lekker warm aangekleed, en heb ik genoten van de zon op mijn gezicht. Gewoon zijn. ’s Avonds ben ik naar een goede vriendin gereden, die een verwarmend potje voor me gekookt heeft met een lekker theetje er achteraan. Het was niet doen en zien en ontdekken. Het was zijn. Samen zijn. En dat heeft mijn hart verwarmd. En er uiteindelijk voor gezorgd dat ik met een voldaan gevoel teruggereden ben naar huis.