De voorbije weken hebben mijn collega Audrey en ik ontzettend hard gewerkt om een superleuke yogaretreat in elkaar te boksen voor vrouwen van 40+. Een fantastische week in het zinderende Andalusië, waarbij onze deelnemers zullen genieten van heerlijke yogalessen, voedende lunches, diners én gesprekken, en waarbij we hen onder meer via coaching en workshops dichterbij zichzelf en meer zelfliefde willen brengen. We hebben de retreat net gelanceerd in de hoop snel de eerste vrouwen te mogen verwelkomen op onze deelnemerslijst, als ik in de zetel neerplof ’s avonds om even naar het nieuws te kijken. Want ik wil weten hoe het is in Oekraïne.
De beelden liegen er niet om. Kapot geschoten gebouwen, tanks, een konvooi van meer dan 60 km dat dreigend klaarstaat, de emotionele oproep van Zelenski in het Europese Parlement, ellenlange rijen mensen die willen vluchten. En plots overvalt het me compleet. Wat zit ik een yogaretreat te organiseren, als er op amper 1.200 km van ons mensen vechten of vluchten voor hun leven? Is zelfzorg – zijn retreats – niet heel egoïstisch in deze context? Waar ben ik mee bezig? De afgelopen dagen heb ik diverse mensen in de yogabranche zich dezelfde vragen zien stellen. Mag je genieten op vakantie als er ergens anders oorlog woedt? Mag je werken aan je eigen zaak in deze context, of ben je dan te veel met jezelf bezig? Ik zie (gelukkig!) ook tal van berichten waarin yogi’s benadrukken dat het net nu zo belangrijk is om voor jezelf te zorgen, omdat de angst waarmee we leven alles kan verteren. En tegelijk zijn er andere – (ver)oordelende – posts waarin yogateachers (!) laatdunkend zijn over wie nu nog zelfzorg promoot. Ik vind dezelfde avond geen antwoorden meer. Tijdens de nachten die volgen, word ik ’s ochtends telkens rond 5 uur wakker, waarop de gedachten beginnen te malen.
En toen heb ik mezelf op een bepaald moment verplicht om terug te keren naar de reden waarom ik met De Yogacoach begonnen ben. Naar mijn missie, of datgene wat ik in de wereld wil zetten. Ik wil vrouwen van 40 en ouder opnieuw dichterbij zichzelf brengen, hun eigen kracht en de liefde voor zichzelf opnieuw laten ontdekken, en dat dankzij yoga. Daartoe heb ik me geïnspireerd op mijn eigen traject. Mijn eigen ervaringen, die me leerden dat jezelf ‘staande houden’ in een maatschappij waarin de balans tussen mannelijke en vrouwelijke energie serieus zoek is geraakt, op zijn zachtst gezegd geen makkelijke opdracht is. Het zal ook jou niet ontgaan zijn dat de voorbije decennia de mannelijke energie steeds meer op de voorgrond gekomen is. Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier niét over de dynamiek man-vrouw, maar over de energieën die we allemaal (ongeacht geslacht of geaardheid) in ons hebben. En ook voor de duidelijkheid: er is niets mis met mannelijke of vrouwelijke energie, ze zijn beiden nodig, en het ene is niet beter dan het andere.
De mannelijke energie gaat vaak gepaard met woorden als yang, daadkracht, wilskracht, actie, doelgerichtheid, doorgaan… en de vrouwelijke energie gaat samen met begrippen als yin, zachtheid, mildheid, overgave, flow… In de maatschappij van vandaag hebben velen onder ons (zowel mannen als vrouwen) het moeilijk gekregen om contact te maken met onze vrouwelijke energie, en die ten volle te omarmen en toe te laten. Ook dat heb ik zelf ervaren: structuur brengen, to do-lijsten afwerken, deadlines halen, doorgaan, discipline, mijn lichaam pushen, is voor mij allemaal zo veel makkelijker dan overgave, dan controle loslaten, toelaten, en rust nemen als mijn lijf erom schreeuwt. Ik weet dat ik hierin allesbehalve de enige ben.
Met De Yogacoach is dat waar ik vrouwen van 40 en ouder toe wil uitnodigen, en in wil begeleiden. En dat doe ik letterlijk met hart en ziel, vanuit een pure intentie. Omdat ik geloof dat dat nodig is. Omdat het leven zo veel mooier wordt als we onze mannelijke en vrouwelijke energieën wat meer in balans kunnen en durven brengen. Daarom organiseer ik de workshops die ik geef, daarom hou ik van flow in mijn yogalessen, daarom hou ik van dansen, en daarom heb ik ook die retreat georganiseerd met Audrey. Omdat we allebei ook geloven dat de wereld nood heeft aan meer zachtheid, mildheid, begrip, gesprek en verbinding. Aan elkaar in de ogen kijken, luisteren naar mekaars verhaal, diepe gesprekken, en van daaruit de ander met meer vriendelijkheid benaderen. Hoe goed zou dat de wereld doen? Hebben we dat niet allemaal nodig, waar ook ter wereld? Zeker na de moeilijke tijd die achter ons ligt, waarin we niet mochten verbinden en velen leefden in angst?
Dus nee, als je ’t mij vraagt, zelfzorg en zelfliefde is vandaag absoluut niet egoïstisch. Laat ons onzelf en de ander hier dan ook niet voor veroordelen. Er zijn zo veel dingen die buiten onze controle vallen. Waar we geen vat op hebben. We kunnen enkel focussen op wat binnen onze ‘circle of influence’ ligt. En in deze context is dat: speelgoed, kledij, etenswaren verzamelen en naar Oekraïne brengen. Mensen opvangen. Maar ook – en misschien wel vooral – proberen om de dingen in ons eigen kleine kringetje net een beetje liefdevoller te doen. Om dichterbij onszelf te komen, en onze eigen kwetsuren te helen. Of zoals Cory Muscara het vandaag zei op Instagram:
“Don’t underestimate the impact of your own healing and growth on the rest of the world. When you change yourself internally, you change how other people experience you. And subsequently, how they experience themselves. The ripple effect is real. So let your growth reverberate throughout the world.”
Laat ons samen de wereld een mooiere plek maken. Onderschat je eigen impact niet. We all matter.
Liefs
Inge